Pierwsze pisane wzmianki o tej miejscowości pojawiają się w 1485 roku, wtedy to zapisano po raz pierwszy informacje o niejakim Mikołaju z Chądzyna (de Chwdzino), bakałarzu w szkole w Pułtusku. Już kilka lat później wspomina się Marka z Chądzyna herbu Grzymała. Od końca XV wieku jest coraz więcej wzmianek o rycerzach z tej wsi. W 1494 roku wzmiankowany wcześniej Mikołaj z Chądzyna już jako ksiądz, został plebanem w Zielonej. Wspomina się go jeszcze w początkach XVI wieku.

Szlachcice mieszkający w Chądzynach pieczętowali się herbem Grzymała. Był to dosyć liczny ród i nie dla wszystkich starczało miejsca w rodowej wsi. Na początku XVI wieku nastąpił podział Chądzyna na dwie części. Od przydomków współwłaścicieli powstały osady zwane Crosie i Kuski.

Według spisu podatkowego z 1531 roku w tej wsi (Crusie) dziedziczyli: Filip Czachowicz, wdowa po Jakubie, Paweł Żurowicz, Paweł Falkowicz, Szczepan syn Mścisława, Jan, Mikołaj i Jakub synowie Aleksego oraz Marcin z Chądzyna herbu Grzymała. Każdy z nich posiadał od ćwierć do pół włóki ziemi uprawnej. Jak widać ziemia w tej wsi była bardzo rozdrobniona i Chądzyno-Krusze powoli stawało się typowym zaściankiem szlacheckim. Dziedziczyły tu również kobiety, w dawnej Polsce istniało prawo zezwalające posiadać ziemię przez kobiety, w ówczesnej Europie nie znano takiego prawa.

Rycerze z Chądzyna w końcu XVI wieku przyjęli nazwisko Chądzyńscy, niestety trudno prześledzić ich losy, ponieważ największy polski heraldyk Adam Boniecki pomylił ten ród z Chądzyńskimi z ziemi drohickiej i wszystkich Chądzyńskich z Mazowsza i Podlasia potraktował jako jedną rodzinę herbu Ciołek.

Chądzyńscy z Podlasia należeli do możnego rodu, nie brakowało wśród nich i senatorów. Z opisu Bonieckiego trudno teraz wybrać właściwe postacie, tym bardziej, że ród Chądzyńskich był niewielki i mało znaczący, więc z czasem nawet sami Chądzyńscy z tych okolic przyjęli herbu Ciołek, herb możniejszych imienników i tym herbem posługiwali się jeszcze w XIX wieku. Według spisu podatkowego z 1578 roku dziedzicami wsi było trzynastu rycerzy, oprócz nazwiska Chądzyński, używali też przydomków: Kanicz, Politek, Giza, Falk i innych.

Chądzyńscy mieszkali w Chądzynach-Krusze przez cały XVII wiek. Tworzyli zaścianek szlachecki, pełen niewielkich drewnianych dworów, które często nie wiele różniły się od chat chłopskich, jednak siedziby szlacheckie obowiązkowo miały ganek. Ziemia w takich zaściankach podlegała dziedziczeniu między synów i córki. Tworzyło to skomplikowaną strukturę własności. Z czasem za sprawą ożenku córek szlacheckich, części w takich wsiach posiadali też przedstawiciele innych rodów. Trudno teraz prześledzić kolejność przekazywania ziemi z uwagi na mnogość szlachty w tej wsi.

Na przykład w 1722 roku dziedzicem części wsi był Piotr Chądzyński, który ożenił się z Katarzyną Cendracką i miał synów: Adama i Jana. Po śmierci Piotra jego własność przejęli synowie, a następnie wnukowie: Maciej, Kazimierz (synowie Adama) i Kazimierz (syna Jana). Jednak nie tylko Piotr dziedziczył w tej wsi, oprócz niego w pierwszej połowie XVIII wieku notuje się też Jana Chądzyńskiego, który miał synów: Szymona i Józefa, dziedziczących po ojcu.

Oprócz Chądzyńskich dziedziczyły tu również inne rody. W końcu XVIII wieku nazwę wsi zapisywano jako Chądzyny Krusie, a dziedzicami w 1783 roku byli: Chądzyńscy, Dąbkowscy, Gutkowscy i Nadratowscy. Była to głównie uboga nie wykształcona szlachta. Jednak zdarzały się wśród nich osoby wybitne. Należy wspomnieć, że syn wspomnianego wyżej Szymona Chądzyńskiego, dziedziczącego w końcu XVIII wieku, Stanisław Chądzyński zdobył wykształcenie prawnicze i został sędzią apelacyjnym w Warszawie, a w 1856 roku został mianowany prezesem Trybunału Cywilnego. Zapewne również jeden z dowódców powstańczych w płockim w czasie powstania styczniowego, Edward Chądzyński pochodził z właśnie z tej wsi.

Chądzyńscy dziedziczyli tu jeszcze w połowie XIX wieku, właścicielem części wsi był wtedy Ignacy Chądzyński, brat sędziego Stanisława Chądzyńskiego.

W XIX wieku Chądzyny nie zmieniły swojego statusu, nadal były zaściankiem szlacheckim. W 1827 roku w tej osadzie było 9 domów i 82 mieszkańców. Zapewne w każdym domie (dworze) mieszkała inna rodzina szlachecka. Chądzyny-Krusze były jedną z części zaścianka szlacheckiego Chądzyny W XIX-wiecznych źródłach takie zespoły osadnicze (Krusie, Szymańczyki i Kusie ) nazywano "okolicami szlacheckimi".

Ukaz carski z 1864 roku o uwłaszczeniu ziemi użytkowanej przez chłopów niewiele zmienił w tej wsi, ponieważ nie było tu chłopów. Chądzyny włączono do gminy Gutkowo w powiecie sierpeckim. Według danych z 1921 roku Chądzyno-Krusze liczyło 9 domów i 66 mieszkańców. W okresie międzywojennym największym właścicielem ziemskim w tej wsi był Mieczysław Gałczyńskim, posiadający 160 ha ziemi, w tym czasie był tu również wiatrak Władysława Tylickiego. Zapewne do dziś mieszkają tu potomkowie dawnych szlachciców.